سازه های زیرزمینی از جمله سازه های پیچیده مهندسی هستند که طراحی و روش
های اجرای آنها دامنه بسیار وسیعی دارد . شاید تنوع این سازه ها از نظر
شرایط محیطی قابل شمارش نیست، همان گونه که ویژگی های ژئومکانیکی و تنش های
طبیعی برای دو نوع زمین فقط بر حسب تصادف می تواند یکسان و مشابه باشد. به
همین سبب استاندارد کردن بارهای سنگ و کنش و اندرکنش سازندهای زمین شناسی
با عناصر مهندسی که در ساختن این سازه ها به کار می روند و شامل حفاظت های
موقت ( و پوشش های دائم ) می باشد مقدور نمی باشد.
به عنوان مثال ، مقایسه این سازه ها با سدها که بزرگت ترین سازه های مهندسی
ساخته شده هستند، روشن می نماید که در سدها ناشناخته های طراحی منحصر به
پی و تا اندازه ای رژیم های جریان رودخانه ها است در حالی که مصالح مورد
استفاده کاملاً قابل کنترل بوده و شناخته شده هستند. با این حال در سدها،
پی سد و چگونگی برخورد به مسائل آن، اثر بسیار عمده ای در تصمیم گیری های
طراحی داشته و حتی نوع سازه سد را تعیین می کند. در سازه های زیرزمینی شامل
تونل ها، مغارها و شفت ها ، ویژگی های ژئومکانیکی خاص مقاطع یا محدوده های
زمین شناسی به سختی قابل تشخیص بوده و تعیین دقیق این ویژگی ها به جز
هنگام حفاری های اجرایی معین نمی شود. به این ترتیب، بارهای وارد به سامانه
و پایدار نگه داشتن مغار با ضریب اطمینان کافی پس از رسیدن به لایه های
زمین شناسی متفاوت و انجام آزمایش های لازم تعیین می شود.